Wat is symbiosetrauma?

Leestijd: 3 minuten

Symbiosetrauma is het overnemen van gevoelens en patronen van je ouders, waarbij je ouder een trauma heeft en jij dit onbewust overneemt.

Het ontstaat wanneer een ouder overmatig afhankelijk is van het kind voor emotionele vervulling of wanneer de ouder(s) zich te veel richten op hun eigen behoeften, zonder voldoende aandacht te besteden aan de behoeften van jou als kind.

Symbiosetrauma treedt op wanneer de grenzen tussen een kind en de ouder(s) te vaag of verwarrend zijn.

Het gebeurt vaak in symbiotische relaties, zoals tussen moeder en dochter, maar ook zonen met een getraumatiseerde vader of moeder krijgen hier later last van.

Hierdoor spiegel je voortdurend het gedrag en de gevoelens van je ouders, zonder je eigen identiteit te ontwikkelen.

Voorbeelden van symbiosetrauma zijn:

• Het patroon van jezelf wegcijferen door het pleasegedrag van een van je ouders, die altijd anderen vooropstelt.

• Een overbeschermende opvoeding door een ouder met eigen trauma, wat resulteert in gebrek aan zelfvertrouwen en angst.

• Een moeder die zich nooit gezien voelde, waardoor jij mogelijk bindingsangst en een groot gevoel van onwaardigheid ervaart.

Hoe weet je of je symbiosetrauma hebt?

Symbiosetrauma herken je aan symptomen als: twijfels over je relaties, je eigen identiteit en je eigenwaarde en moeite met hulp vragen.

Het komt tot uiting in bepaalde overlevingsstrategieën om met het gebrek aan liefde en verbinding of (emotionele) afwezigheid van je ouders te dealen.

Over het algemeen uit symbiosetrauma zich op één van deze twee manieren:

1. Vermijdend: Je wordt extreem zelfstandig, je sluit jezelf af en vindt dat je alles alleen moet doen. Hulp vragen is lastig voor je en doe je liever niet.

2. Verzorgend: Je bent juist geneigd om je aan mensen vast te klampen, om altijd de redder uit te hangen en je vindt het ontzettend lastig om voor jezelf op te komen en op je eigen benen te staan.

Wat zijn de kenmerken van symbiosetrauma?

Hieronder vind je een aantal kenmerken waarop symbiosetrauma zich kan manifesteren:

• Je vindt jezelf niet de moeite waard.

• Je geeft jezelf snel de schuld van dingen.

• Je durft niet om hulp te vragen en wilt alles alleen oplossen.

• Je maakt jezelf en jouw behoeften ondergeschikt.

• Je bent vaak angstig.

• Je hebt moeite met keuzes te maken.

• Je voelt blokkades om achter je dromen aan te gaan.

• Je voelt je verantwoordelijk voor hoe je ouders zich voelen of gedragen.

• Je vraagt je af of je ouders wel van je houden (of je hebt het gevoel dat ze dit alleen voorwaardelijk doen).

• Je twijfelt regelmatig over wie jij eigenlijk echt bent – en over wat van jou is en wat is van de ander.

• Je hebt moeite om relaties aan te gaan en je aan andere mensen te binden.

Hoe kun je loskomen van symbiosetrauma?

Wat er bij een symbiosetrauma gebeurt, is dat jij jezelf opwerpt als de beschermer of de redder van je getraumatiseerde vader of moeder.

Je ouder is niet meer degene die voor jou zorgt. Maar jij wordt de verzorger. De rollen zijn dus omgedraaid. Jij bent de volwassene. Je ouder is het kind.

Dat is waar het misgaat, maar ook waar de oplossing ligt.

Familieopstellingen kunnen hierbij helpen, door je inzicht te geven in jouw familiesysteem en jouw rol daarin en wat je als kind hebt overgenomen.

Loskomen van symbiose betekent jij je gaat onderscheiden van je (voor)ouderlijke patronen en je eigen potentie gaat ontdekken.

Dit is een kwestie van losmaken en alle emoties die daarbij horen toelaten.

Je bewust verdiepen in wat jij werkelijk wilt en wat jouw werkelijke verlangens en behoeftes zijn. En daarbij steeds meer te leren wat van je ouders is, of was, en niet van jou.

En dit kan zeker ongemakkelijk, spannend en uitdagend zijn, maar het kan je ontzettend veel opleveren om deze patronen te doorbreken en weer terug bij jezelf te komen.