Mensen hebben verbinding nodig om gezond te blijven.
Goed slapen, voldoende beweging en goed eten is allemaal uitstekend, maar wanneer je je regelmatig eenzaam voelt, dan is dit een aanslag op je levensverwachting en je gezondheid.
Het zorgt voor laaggradige ontstekingen in ons lichaam en leidt daarbij tot -meer- ongezond gedrag (slechter slapen, slechter eten, minder bewegen, o.a.) waardoor mensen in een vicieuze cirkel belanden en nog minder vitaal worden.
In verbinding blijven met andere mensen is zo essentieel voor onze overleving, dat sommigen er alles aan doen om hun verbinding met anderen in stand te houden.
Zelfs wanneer dit destructief is voor zichzelf en ten koste gaat van hun eigen geluk.
Gezien en gehoord worden
Wij mensen hebben verbinding nodig en een behoefte aan erkenning.
We zijn namelijk een sociaal ‘kudde’ dier dat (extreem) afhankelijk is van anderen om te kunnen overleven en willen daarom graag gezien en gehoord worden.
We willen dingen graag goed doen en voorkomen dat we buiten ‘de groep’ vallen of dat ‘de groep’ uiteen valt, omdat dit onze overlevingskans verlaagt.
Dit is ook de reden dat de meesten van ons gevoelig zijn voor de meningen van anderen en waarom mensen tegenwoordig zoveel waarde hechten aan hun status en hoe ze eruit zien – en hoeveel ‘likes’ ze krijgen op een profielfoto.
Het is evolutionair gezien van levensbelang om ergens bij te horen en we willen daarom niet afgewezen of verlaten te worden, wanneer we iets ‘verkeerds’ zeggen of doen.
De dreiging van dit ‘sociale gevaar’ kan er echter voor zorgen dat we ons te veel gaan aanpassen, conflicten vermijden, niet durven opkomen voor onze eigen wensen en niet zeggen wat we ergens van vinden, omdat we ons plekje in de groep willen behouden.
We zijn dan (te) bang voor de reactie van onze ouders, broers, zussen of onze partner of voor die irritante collega die iedere keer te laat komt of ons tijdens een vergadering telkens onderbreekt.
De sociale druk en spanning waar we dagelijks mee te maken hebben, kan er ook voor zorgen dat we ons gaan schamen voor hoe we eruit zien of dat we ons schuldig -blijven- voelen over iets wat we hebben meegemaakt of hebben gedaan.
Een beetje zelfreflectie is prima, maar wanneer je je niet kwetsbaar durft op te stellen, niet jezelf kan zijn en niet durft uit te spreken hoe jij je voelt, dan kan dit je uiteindelijk heel veel negatieve stress opleveren en ten koste gaan van je autonomie en je eigen identiteit.
En dat kan er weer voor zorgen dat we onszelf gaan isoleren en terugtrekken van anderen en ons daardoor nog eenzamer gaan voelen.
Erbij horen of jezelf zijn?
De kwaliteit van je leven wordt bepaald door de kwaliteit van je relaties.
Het is dus niet genoeg om contact te hebben met mensen in onze omgeving, maar essentieel dat dit ondersteunende en wederkerige relaties zijn, waarbij je helemaal jezelf mag zijn.
Op een verjaardag zitten met een huiskamer vol onbekenden of in een bedrijf werken waar niemand elkaar echt kent of op de bank hangen met een partner die je negeert, dat gaat je niet vitaler maken.
Verbinding betekent dat de mensen in je leven naar je luisteren en jouw emoties erkennen, dat je mag afwijken en fouten mag maken, dat je zo nu en dan een compliment krijgt en dat je wordt aangemoedigd en wordt gewaardeerd.
Dit is ontzettend belangrijk, want wanneer je nooit gezien of gehoord wordt door je collega’s of jezelf niet mag uitspreken of ‘het nooit goed doet’ in je relaties, dan ben je wel onder de mensen, maar niet echt in verbinding en ga je je alsnog eenzaam voelen.
De angst voor eenzaamheid maakt dat sommige mensen zo afhankelijk van anderen worden dat ze er alles aan gaan doen om erbij te horen.
Ze kunnen hierin zo wanhopig zijn, dat ze zichzelf helemaal wegcijferen en in destructieve relaties blijven zitten.
Andere mensen doen juist het tegenovergestelde en worden zelf(s) verbaal of fysiek gewelddadig, uit angst om geen verbinding kwijt te raken.
Dit is uiteraard niet de beste manier, maar je collega haten, je partner verrot schelden of je kind meppen is ten slotte ook een vorm van binding en dit is voor hen de enige optie die ze hebben, omdat ze vroeger nooit geleerd hebben om echt in verbinding te blijven.
Angst voor afwijzing
Echte verbinding ontstaat wanneer je authentiek bent en helemaal jezelf durft te zijn.
Hier is echter wel een behoorlijk dosis moed voor nodig, want er is altijd dat mogelijke ‘gevaar’ dat anderen het niet willen horen of dat we onszelf belachelijk maken en worden afgewezen.
Voor sommige mensen kan deze angst voor afwijzing zo groot zijn, dat ze een hekel krijgen aan de wereld of zichzelf maar gaan afwijzen, om zichzelf te beschermen en anderen als het ware voor te zijn.
Deze zelfafwijzing ontstaat in onze babytijd of ergens in onze jeugdjaren, wanneer we ons niet gezien of geliefd voelen door papa of mama.
Of door de afwijzing van een eerste vriendje of vriendinnetje of omdat we geterroriseerd werden door die pestkop uit groep vijf.
Dit hoeven helemaal geen grote traumatische ervaringen te zijn, maar hoe meer erkenning, emotionele steun en veiligheid we vroeger gemist hebben, hoe beroerder het wordt, wanneer we ouder worden.
Het leidt vaak tot meer zelfafwijzing, zelfmedelijden en een gebrek aan zelfrespect en gevoelens van waardeloosheid, schuld en schaamte, met allerlei vormen van destructief gedrag als gevolg.
De kracht van kwetsbaarheid
Mensen met veel zelfmedelijden durven zich niet kwetsbaar op te stellen en om hulp te vragen.
Ze cijferen zichzelf meestal weg, voelen zich waardeloos en hebben vaak het gevoel dat ze er helemaal alleen voor staan.
Deze destructieve vorm van zelfafwijzing zorgt ervoor dat ze zichzelf een ‘slachtoffer’ voelen van hun omstandigheden en diep van binnen een hekel krijgen aan de wereld en aan zichzelf.
Hierdoor komen ze in een vicieuze cirkel van schuld, schaamte en afwijzing terecht, waardoor ze zich nóg kwetsbaarder gaan voelen en nóg banger worden om hun kwetsbaarheid te tonen.
Zelfmedelijden is een gebrek aan moed om naar onszelf te kijken en daadwerkelijk verantwoordelijkheid te nemen voor ons verleden en voor ons eigen gedrag.
Wanneer we ons kwetsbaar opstellen, dan stellen we ons niet alleen open voor -de kritiek van- anderen, maar moeten we ook naar onszelf kijken en al onze gebreken – en dat is altijd een pijnlijk proces.
Dit is waarom het zo moeilijk is om kwetsbaarheid te tonen:
Het tonen van je kwetsbaarheid is in feite een vorm van regelrechte zelfafwijzing – en dat voelt natuurlijk niet echt lekker, als je ergens diep van binnen al een hekel aan jezelf hebt.
Dit is waarom compassie en eerlijkheid zo belangrijk zijn.
Het is essentieel om jezelf aan te spreken op je eigen gedrag en eerlijk naar jezelf te kunnen kijken, zonder dat je jezelf hierbij afwijst en jezelf met je gedachten en je gevoelens identificeert.
○ Het betekent dat je je realiseert dat jij ook gewoon een mens bent, die fouten mag maken en dat je niet perfect bent – en dat ook niet hoeft te zijn.
○ Het betekent dat je niet extra hard bent voor jezelf, maar dat je jezelf de kans geeft om jezelf beter te begrijpen en erachter te komen, waarom je de dingen doet zoals je ze doet.
○ Het betekent dat je leert van je verleden en jezelf en/of anderen niet gaat straffen of verder de grond intrapt.
○ Het betekent dat je het beste wilt voor jezelf én voor anderen en jezelf en anderen niet haat.
○ Het betekent dat je respect hebt voor jezelf en dat je jezelf en anderen met respect behandelt.
○ Het betekent dat je bereid bent om te zeggen wat je te zeggen hebt, ook als dat vervelend is of niet goed voelt.
○ Het betekent dat je de moed hebt om voor jezelf op te komen en weet waar je voor staat.
Dat is waar kwetsbaarheid en echte verbinding over gaat.
Vind je dit artikel interessant?
Download dan net als 2500+ anderen mijn e-book en ontvang meer inzichten van mij in je mail!
Leon Nan
Vitaliteitscoach en mentor voor mannen die grip op hun leven willen hebben en meer standvastig willen zijn.
Hulp nodig?
Wil jij rust in je hoofd, energie in je lijf en zin in je dagen? Then let’s talk! Klik hieronder en plan direct een vrijblijvend gesprek.
